In de medicatieoverdracht tussen de eerste en de tweede lijn stuit de apotheker op twee problemen. Ten eerste krijgt de apotheker niet automatisch door dat een patiënt in het ziekenhuis is/wordt opgenomen. Zelfs de huisarts is niet altijd op de hoogte. Begrijpelijk als een patiënt acuut wordt opgenomen. Maar het komt ook steeds vaker voor dat patiënten zelf hun weg zoeken in de medische wereld. Bijvoorbeeld omdat ze ergens anders eerder worden geholpen bij knie-, heup- of schouderklachten. Als ziekenhuizen actief gaan registreren en de apothekers van de patiënt benaderen om diens medicatiegegevens te krijgen, maken we voor dat probleem een goede stap naar veiliger zorg. Ten tweede, zo blijkt uit onderzoek, komt na een verblijf in het ziekenhuis, het medicatiedossier niet meer overeen met de werkelijkheid. Een patiënt gebruikt bijvoorbeeld bepaalde medicijnen niet meer, of heeft een ander middel gekregen. Gelukkig krijgen apothekers, na ontslag van een patiënt uit het ziekenhuis, via de ontslagbalie of de poliklinische apotheek de laatste stand van het medicijngebruik steeds vaker door. De IGZ heeft inmiddels een richtlijn opgesteld ter verbetering van de medicatieoverdracht tussen de eerste en de tweede lijn. Die overdracht zal echter niet vanzelf gaan. Het is geen één-druk-op-de-knop-proces. Daar gaat menskracht en tijd in zitten en vraagt om aanpassing van de bestaande ICT-infrastructuur. We moeten er echt voor gaan zorgen dat alle gegevens op één centrale plaats op te vragen zijn. Zo lang dat niet gebeurt, creëren we een situatie van schijnveiligheid. Gezien de huidige druk op apothekers is het echter de vraag of de middelen die hiervoor beschikbaar zijn, voldoende blijken om dat doel te bereiken.

Ruud Dessing plaatsvervangend secretaris KNMP (bron: http://www.farmacieenzorg.nl/)